Βόρεια & Νότια ΙΝΔΙΑ
Μια απέραντη υποήπειρος γεμάτη ζητιάνους και μυστήριο!
|
Ινδία
Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος και πάρα πολύ ταλέντο για να προνοήσουμε αυτό το ταξίδι. Η εμπειρία ενός ταξιδιού στην Ινδία είναι θετικά ή αρνητικά συγκλονιστική. Μια απέραντη υποήπειρος γεμάτη ζητιάνους και μυστήριο. Αγγίζει το 1 δις κατοίκους με απελπιστικό βιοτικό επίπεδο. Η εξαθλίωση είναι τρομαχτική και φανερή παντού. Μια αργή πρόοδος στην άνοδο του εθνικού εισοδήματος, έχει εξουδετερωθεί από την δημογραφική αύξηση παρά τις προσπάθειες για τον έλεγχο των γεννήσεων. Ακόμη και στη χειρότερη εξαθλίωσή της η ΙΝΔΙΑ περιβάλλεται με μια ηθική διάσταση ένα «θρησκευτικό φωτοστέφανο». Οι ζητιάνοι είναι κάθε ηλικίας και τους συναντά κανείς παντού. Οι άστεγοι υπολογίζονται πάνω από 2.000.000 στην ΚΑΛΚΟΥΤΑ. Συχνά οι δρόμοι έχουν όψη ολονύκτιας κατασκήνωσης ή καταυλισμού και είναι γεμάτοι από κόκκινα φτυσίματα «μπετέλ», το ναρκωτικό των φτωχών. Η ΜΗ ΒΙΑ είναι μια δεύτερη φύση για τους Ινδούς. Οι ΤΖΑΪΑΝΙΣΤΕΣ είναι μια αίρεση που πρεσβεύουν την μη βία στην πιο ακραία μορφή της. Φορούν μια γάζα μπροστά στο στόμα, όπως ακριβώς οι χειρούργοι, για να μην «σκοτώσουν» εισπνέοντας τους μικροοργανισμούς ή φορούν μικρά καμπανάκια στους αστραγάλους, για να προειδοποιούν τα μικρά ζώα να απομακρύνονται. Πίνουν μόνο φιλτραρισμένο νερό και τρέφονται μόνο με ξερά φυτά γιατί δεν έχουν ζωή. Πιστεύουν όχι στον Θεό δημιουργό αλλά ότι υπάρχει αέναος κύκλος όπως αυτός που εναλλάσσει το σπόρο με το δένδρο και το δένδρο με το σπόρο. Ασκητικές μορφές, ήρεμες, γαλήνιες, γλυκές. Το γεγονός του θανάτου στην ΙΝΔΙΑ δεν έχει την τραγικότητα του Χριστιανικού κόσμου. Ο θάνατος δεν θεωρείται σαν απόσπαση από την ζωή αλλά σαν ένα εσωτερικό επεισόδιο της ζωής. Οι Πάρσοι, λάτρεις του Ζωροάστρη τελούν στην Βομβάη μια μακάβρια τελετουργία γύρω από τον «Πύργο της Σιωπής» όπου στην καρδιά μιας μεγαλούπολης δίνουν τους νεκρούς τους βορά στους γύπες και τους αποτελειώνουν τα κοράκια. Η χώρα της πείνας έχει τον μεγαλύτερο αριθμό βοοειδών στον κόσμο. Η σφαγή της αγελάδας είναι για τους Ινδουιστές έγκλημα ίδιο με την ανθρωποκτονία. Η πιο αισθητή διαφορά ανάμεσα στον ινδικό και δυτικό πολιτισμό βρίσκεται στην αντιμετώπιση του «πλησίον». Ανάμεσα στην μη βία και στην άρνηση του πλησίον θα μπορούσαμε να την καθορίσουμε σαν αρχή της μη επέμβασης. Ξεκινώντας από την μετενσάρκωση: αντικατοπτρίζει την γενική αρχή ότι η ενσάρκωση του ατόμου είναι μια τιμωρία, ένας αποχωρισμός από το ΠΑΝ, το θεό. Αποχωρισμός που πραγματοποιείται μέσω λίγο ή πολύ οδυνηρής (ανάλογα με την διαγωγή του ατόμου) αλυσίδας ως την τελική απελευθέρωση. Η τιμωρία της σάρκας πραγματοποιείται μέσω μιας κλίμακας διαφορών που περιλαμβάνει όλη την ζωική κλίμακα από τα κατώτερα ως τα ανώτερα είδη σύμφωνα με μια ανέλιξη που αφορά αποκλειστικά το άτομο και κανέναν άλλον. Το επίπεδο της διαδοχικής μετενσάρκωσης εξαρτάται από την συμπεριφορά του ατόμου στην ζωή. Όσο καλύτερη είναι η συμπεριφορά, σε τόσο ανώτερο είδος γίνεται η ενσάρκωση. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί γιατί ο Ινδός δεν βοηθά τον πλησίον του, για τον ίδιο λόγο που δεν σκοτώνει μια κατσαρίδα. Και οι δύο είναι στιγμές εξιλέωσης για εγκλήματα της προηγούμενης μετενσάρκωσης. Είναι τα λύτρα για την τελική απελευθέρωση στα οποίο δεν επιτρέπεται να παρέμβει κανείς. Ο Χριστιανισμός περιέχει μια αρχή κοινής ηθικής, το σπέρμα όλων των σοσιαλισμών, ενώ στον ινδουισμό το ΠΑΝ οδηγεί σε μια μοναχική σχέση μεταξύ ατόμου και θεού. Η εμφάνιση του Γκάντι σημειώνει μια βαθιά ανανέωση της ινδικής ζωής. Τον ονόμασαν Χριστό της ΙΝΔΙΑΣ. Το μήνυμα του ήταν μήνυμα αδελφοσύνης και ισότητας ( επάνω στην ηθική ανισότητα που αντικατοπτρίζεται και στο σύστημα της κάστας ). Το πιο επαναστατικό χαρακτηριστικό του υπήρξε ότι μεταμόρφωσε το πνεύμα του Ινδουισμού ( τη μη βία ) σε ένα όργανο πολιτικής και κοινωνικής επέμβασης. Η φιλοσοφία όμως των κυβερνώντων σήμερα «δυτικοποιείται», έτσι ώστε να θεωρείται η Ινδία ως πυρηνική δύναμη. Ινδουισμός & Εξαγνισμός Στην Μπενάρες, την ιερή πόλη της ΙΝΔΙΑΣ και τώρα VARANASSI, αντικρίζει κανείς θέαμα σε όλη την ασχήμια του κατά μήκος του ιερού Γάγγη. Συνωστισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, καθισμένοι ή όρθιοι, ζητιάνοι, ακρωτηριασμένοι, φυματικοί, άρρωστοι, στα νερά που δεν είναι καθόλου διαυγή και έχουν καφέ χρώμα. Στα ίδια νερά που πλένουν το στόμα τους βουτούν τα πτώματα (που τα καίνε δημόσια κατά μήκος των όχθων) και ξεπλένουν τις πληγές χωρίς καμία ανησυχία. Είναι μια αρχαϊκή προεπιστημονική υγιεινή όπου αντικατοπτρίζεται η συντηρητική αδράνεια του ινδουισμού, η παθητικότητα, η σιωπή, η ατταβιστική καρτερία απέναντι στο πεπρωμένο. Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΧΗΡΩΝ «ΣΑΤΙ» Η συνήθεια να καίγεται ζωντανή η χήρα στην πυρά του συζύγου ήταν επί αιώνες ένα από τα υποχρεωτικά σημεία για εκείνον που ήθελε να γράψει για την Ινδία: η μακάβρια τελετή αποτελούσε μέρος του σκηνικού μιας μυθικής και σκληρής Ινδίας. Αλλά αν πολλά από όσα έφτασαν σε μας για τη μυθική Ανατολή οφείλονταν σε φαντασίες, το «σάτι» ήταν δυστυχώς μια πραγματικότητα Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, η θυσία αυτή δεν αποτελούσε για τις χήρες κανόνα, αλλά μια εξαίρεση έστω και συχνή, ότι η συνήθεια αυτή ήταν διαδομένη μονάχα στις ανώτερες κάστες, ιδιαίτερα στη στρατιωτική και στις αυλές των ηγεμόνων και ότι αποκλείονταν οι γυναίκες σε ενδιαφέρουσα κατάσταση και αυτές που είχαν να μεγαλώσουν παιδιά. Βασικά, το «σάτι» ήταν μια εθελοντική θυσία:κανείς δεν μπορούσε να αναγκάσει τη χήρα να πάρει τη μοιραία αυτή απόφαση, έστω και αν οι συγγενείς και οι ιερείς, για την τιμή της οικογένειας, προσπαθούσαν να την πείσουν, υποσχόμενοι χαρά στην άλλη ζωή και συνεχή δόξα στη γη. Στη βρετανική Ινδία το «σάτι» απαγορεύτηκε από τους Άγγλους το 1829. Ακόμη εντύπωση προκαλεί η θέρμη της φαλλικής λατρείας. Το «λίγκαμ» είναι φαλλικού σχήματος διαφόρων μεγεθών και υλικού και το συναντά κανείς παντού. Γνωστός και περίφημος ο θρησκευτικός ναός του Έρωτα όπου στα ξυλόγλυπτα δοκάρια αναπαριστάνονται ερωτικές πράξεις σε πολλές παραλλαγές χωρίς καμία επιτήδευση. Ο ινδουισμός αναγνωρίζει μόνο ένα θεό τον Βράχμαν ή το απόλυτο πνεύμα. Ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζει 330.000.000 θεότητες που δεν είναι άλλες από τις διάφορες παραστάσεις του μοναδικού θεού. Η αναζήτηση του απολύτου από ασκητές και φιλοσόφους απορρίπτει τις τελετουργίες, τις λιτανείες, τους εξαγνισμούς δηλαδή όσα αποτελούν το θέαμα, άλλοτε γραφικό και άλλοτε φρικιαστικό της θρησκευτικότητας των μαζών. Επειδή λοιπόν το απόλυτο δέος μπορεί να εξηγηθεί και να απεικονισθεί από τους φιλοσόφους, οι απλές ψυχές ενστερνίζονται μια άλλη εκπληκτική πλευρά του ινδουισμού, την ειδωλολατρία, ένα είδος ινδουιστικού Ολύμπου. |
|
