ΒΟΛΙΒΙΑ
Μία χώρα βυθισμένη σ' έναν βαθύ ύπνο!
|
Βολιβία (Bolivia)
Η Βολιβία είναι μια χώρα βυθισμένη σ’ έναν βαθύ ύπνο, τον ύπνο της φτώχειας και της αθλιότητας, η χώρα της σιωπής, μιας παράξενης αφύσικης σιωπής- είναι κλεισμένη στο κέλυφος ενός μυστηριώδους παρελθόντος, νοσταλγοί μιας κατάστασης που δεν μπορεί πια να επαναληφθεί. Μόνο ένας ουτοπιστής σαν τον «Τσε Γκεβάρα» μπορούσε να τρέφει αυταπάτες ότι θα άναβε τη σπίθα της εξέγερσης. Είχε πιστέψει ότι θα αποκτούσαν ξανά το θάρρος, που επέδειξαν στα τέλη του 18ου αιώνα την εποχή της εξέγερσης του Ινδιάνου Τούπακ-Αμάρου- οι «τουπαμάροι» πήραν το όνομά του σε ανάμνησή του. Οι μικρόσωμοι, νευρώδεις, υπομονετικοί άνθρωποι του υψιπέδου ζουν σε βραχώδεις εκτάσεις, όπου κάθε μέτρο γης πρέπει να κερδιθεί από το βουνό. Θάβουν κάτω από την πόρτα της καλύβας αποστεωμένα νεκρά έμβρυα λάμα που εξευμενίζουν τα πνεύματα. Είναι χριστιανοί αλλά λατρεύουν τη θεά της γονιμότητας Όταν ξεσπούν καταιγίδες, φοβούνται τους κεραυνούς και πιστεύουν ότι ρίχνονται από την κορυφή του Ιλιμάνι. Όταν πέφτει η νύχτα, οι ψυχρές μοβ σκιές των βουνών δίνουν στο τοπίο μια μυστήρια όψη. Μονάχα οι Ινδιάνοι είναι συνηθισμένοι να ζουν όχι μόνο τόσο ψηλά, αλλά και στη μοναξιά αυτή. Η ΛΑ ΠΑΖ, πρωτεύουσα, είναι η υψηλότερη πόλη στον κόσμο, μια πόλη που μοιάζει με φωλιά κόνδορα, σε 4000 μέτρα που περιβάλλεται από αιώνια χιονισμένα βουνά. Το υψόμετρο «κόβει» την ανάσα, εξουδετερώνει κάθε ενεργητικότητα. Ο λιγοστός όμως αέρας που μπαίνει στους πνεύμονες είναι ο λιγότερο μολυσμένος αέρας του κόσμου. Υπάρχουν χωριά ακόμη ψηλότερα. Οι Ινδιάνοι των Άνδεων έχουν μεγάλη αποχή πνευμόνων και όγκο αίματος πολύ πιο ανεπτυγμένο από το φυσιολογικό. Πρόσωπα σκαμμένα και καμένα από τον ήλιο και τον άνεμο. Οι Ινδιάνοι πολεμούν το κακό των βουνών μασώντας φύλλα κόκας. Χωρίς τα φυλλαράκια της κόκας που διώχνουν την πείνα και την κούραση η ζωή των Ινδιάνων θα ήταν αδύνατη. Η κόκα δίνει χρώμα στα κίτρινα πρόσωπα. Ο ιθαγενής των Άνδεων ζει σε έναν τελείως δικό του κόσμο, κατοικημένο από πνεύματα που επεμβαίνουν σε κάθε ενέργεια της ζωής του ανθρώπου. Μπροστά στα θαύματα της φύσης, μπροστά στην απεραντοσύνη των λιμνών ή στην επιβλητικότητα των βουνών που υψώνονται με τις χιονισμένες κορυφές τους πάνω από τα 6000 μέτρα, ο Ινδιάνος δεν δοκιμάζει ωραία συναισθήματα. Νιώθει σαν να συνθλίβεται από την πολύ βαριά αυτή φύση και ικετεύει τα πνεύματα να μην του κάνουν κακό, «να μην του κλέψουν την ψυχή». Η επίκληση αυτή προσαρμόζεται σε κάθε πράξη της ζωής του και ο Ινδιάνος την επαναλαμβάνει μπροστά στο άγαλμα του αγίου-προστάτη, μπροστά στη λίμνη Τιτιτάκα και στα βουνά. Στην μυθολογική κορυφή βρίσκεται πάντα η Πάτσα – Μάμα, η μητέρα-γη, γενναιόδωρο σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας. Ο χριστιανισμός δεν την νίκησε, δεν μπορεί να την εξαλείψει σε μια αγροτική κοινωνία με μικρή πολιτιστική ανάπτυξη. |
|
